quinta-feira, 18 de agosto de 2011

AS UVAS DO CEDO


Poética matemática

ideas surrealistas antagónicas

vibracións ondulatorias e,

dramas de caixa de música…


Todas elas arrodéanme e coaccionan

formando un ser subliminar

desesperado na súa noite perpetua.


Atácanme palabras baleiras

que saen das gorxas

que se erguen como deuses

sentados na súa gran verdade.


É mellor crer na dúbida

na melancolía, divagación,

na soidade que é unha realidade…


Na limitación que non nos deixa coller

as uvas temperás da nosa vendima

nun amencer de moitos soles, que xiran.


E busco os meus soños como barcos

á deriva, sen tripulación nin capitán.

Só, outro barco pantasma

navegando sen máis.