segunda-feira, 2 de dezembro de 2013

Sabes ao mel suave dos himenópteros...

Inspiras doces alouminhos na sede dum luscofusco de verão
és um leão
e um pardal, que vai aninhando mansamente
na minha zona ventricular

Olho-te coa ilusão duma nena
com traje novo num dia de festa
e faz-me tremer na concavidade mais íntima
da minha tangente

Sabes o mel doce duma noite de lazer
na que as horas medravam co desejo
e paravam estáticas num universo paralelo


As tuas mão coma espirais
amassavam as minhas fibras
para sentir o prazer de pele com pele
e as palavras sobram...

existem mais sobram...


(E as noites são infindas e mágicas meu amante)
chucho os teus beiços
de veludo e sonho contos formosos
onde a eternidade tem o teu nome...


Para Alexandre, a estrela que ilumina o meu coração.


Poema publicado em Elipse nº1 de Círculo Edições

sábado, 24 de agosto de 2013

Minha Galiza,

eu quero ver-te florescer...

Numa República Nova
numa Liberdade Merecida
com uma olhada que circunda tua totalidade
num berro ceive
numa independência
idiomática e social
não só de horas
e que conflua num desejo
de Sermos Nós mesmos
sem depender de centralismos que nos engulam.

Galiza Republicana
os tempos serão chegados
e deitada frente ao mar
renascerás livre sob a bandeira da estrela
que te acobilhará ...

Minha GALIZA florescida!

Poema recitado na Festa da República Galega em Ordes 2013.

domingo, 14 de julho de 2013

Minas-me

Veleno dourado...

Mineral que aniquilas vontades
en toneladas de ignorancia,
sotérrannos na morte

Contaminante inorgánico que circulas no sangue
auga de cianuro, manchas

Bosques comidos, devorados
aire tóxico, danos sociais

(A drenaxe ácida permanece por sempre na pel
unha tatuaxe que nos castiga)

A mina mastiga H2O insaciábel
e as palabras saen das gorxas e berran rotas

As repercusións son incalculábeis... in-calculábeis...

quinta-feira, 23 de maio de 2013

MEIS É POESÍA



Na memoria do tempo brincan lendas bulideiras
de mouras e bruxas saíndo das pedras
e do río da Pontexoán,
entre carballos e castiñeiros sorrí un mundo máxico
enchoupado de séculos e os fentos cantan
coa música silandeira do pasado
na que os muíños falaban e o millo brillaba baixo o sol.
Armenteira soña coa súa historia de rezos e cantos
de paxariños, e sinte que medra no ar inmenso
e na noite estrelecida
As sendas rebuldeiras falan da realidade
que abrangue un microuniverso enfeitizado
e as horas son diferentes entre as árbores
a vida para, e eternízase cun manto verde
entre vales…  miña terra!
As raíces saen dunha Valboa perpetua
entre camiños senlleiros, onde o ADN dunha meisiña
forma espirais retratadas no bodegón da natureza.

rosanegra

domingo, 5 de maio de 2013

ODA AO MONTE PINDO


I

Suco nun soño, ao gran xigante con corazón de pedra

As murallas e os castelos trazan historias
dun mundo desaparecido, iluminado por lendas
Vexo, nun voo de aguia a solleira montaña
o gran coloso ergueito e forte que agarda espertar
dende o ollo do tempo como ciclope pétreo
un titán xeolóxico e inmortal
un monumental Monte Sacro
que nace como Olimpo Celta
na nosa Gallaecia máxica, terra de mouras
e poderes ocultados na Casa da Xoana
na catedral das meigas aínda o diaño espreita
e co puño pechado sobre o océano marca
labirínticas secuencias gravadas nos restos arqueolóxicos
do misterio que sobrevoa cabezas...

É o genius loci
procul dubio!


II

Aínda subsiste un son eterno nas moléculas
persiste a esencia temporal e pódese escoitar
o balbordo das bruxas na súa reunión céltica

O vento vive na Gallazia!

Nun aire de sono rompe o día e os raios pintan
con matices verdes e amarelos ás rochas grises
e o marrón da terra escribe versos nas follas perennes
dáme o corpo que soña co seu pasado emblemático
subsiste si, aínda resiste...

terça-feira, 19 de março de 2013

POEMA EM MÃO COMUM



Jake Lamotta segue em pé
tensionam-se os músculos para resistir os golpes
semelham afazer-se às fendas intensas, mais
os pés molhados roçam a friúra e tremem
num calçado grande e comprido
que aperta nas noites violáceas de nuvens
cúmulos em olhadas de porcelana perdidas
em futuros rostros desconhecidos
as pegadas do tempo marcam-se fundamente
datas rajadas acobilham-se nos ombros cansos
portanto suster nas pias afastadas
portanto olhar vias formadas de sonhos
caminhos-de-ferro que percorre
um comboio misto de ouro e púrpura
os caminhos-de-ferro percorrem-me as costas
o poema é encaixe de chumbo...que levita
como um santo feito de plumas
não, não acredito na humanidade
cansa de pugilatos infinitos
ergo-me do chão mais unha vez
Sou coma unha raiz que procura sair do suco
expandir-se cara a luz...nascer da terra!
só ela nos sustenta no universo
a terra e luz criam vida complexa
de respiração anaeróbica...

Fragmento do poema (POEMA EM MÃO COMUM) dos autores: Alexandre Insua, Cruz Martinez e rosanegra. Publicado no libro (DOCES LOUCURAS-Louvor aos sorrisos).

sábado, 9 de março de 2013

Chámana Puta


porque vende o seu corpo ao por menor
os seus ollos están cravados de medo
nas órbitas craniais
cada vez que ve o seu chulo
e vén do Leste ou dos Balcáns
que máis ten de onde
enganada por un horizonte verde
un día mellor na súa vida
E chámaa Puta
o seu proxeneta sorrí cos dentes
brancos e longos, amasando cartos
e premendo a tecla feble que domina
E chámaa Puta
o seu cliente tamén sorrí
diante dunha muller submisa
que xa o perdeu todo,e goza
goza o prostituidor sen conciencia
chámana Puta e soamente é unha vítima
de todos eses cabróns...
xa non ten nome,é carne fresca
e chámana...PUTA

Publicado no libro "MULHERES entre poesia e luita"  

sexta-feira, 22 de fevereiro de 2013

Rosalía...

En todo estás e ti es todo,
pra min y en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras”
Rosalía de Castro



...reverdeces cada día tras a porta
a túa saudade é a noite dos tempos
e as verbas son
os illotes nun mar denso
limpa as bágoas do carraxe
e deixa que alumee a estrela na fronte
e nos beizos un cantar
Matria da Galiza e filla da esperanza
es a flor da soidade
dunha longa e escura, Noite de Pedra
que xamais acaba...
a túa é a nosa, Negra Sombra
que volve facéndonos mofa
e toda a señardade de séculos pasados
rómpenos os ósos
Ti, es o luceiro da alba
o referente histórico
que nos guía cara á loita
Rosalía...
flor da noite e filla da palabra
Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!”


Versos finais de Federico García Lorca do poema:
CANZON DE CUNA PRA ROSALIA CASTRO,MORTA



Poema publicado no libro "acción poética"2010

sexta-feira, 18 de janeiro de 2013

O Mar


Principio da vida, non só mariña

fórmula perfecta e maxistral
elemento necesario
do básico, evidente
vive en moléculas e respira
de forma infinitesimal
pontes de H
ligan o infinito
e máis aló...

Son o mar, es o mar, somos o mar
peixes, catáceos, algas...
a esencia da auga
está en cada partícula,
son o mar, es o mar, somos o mar
Infinito

e despois do mar, non hai nada...
só o infinito
Σ do big bang
o principio e o final
da química orgánica que me precede
que te precede
que nos precede...
E o silencio faise sonoro
cando brama o mar
nas ondas
A LÍMINE


Poema publicado no Libro colectivo "Encontros-Mar"